Prvo, mogao bi posetiti Hantera, a zatim Džonsa i da upozna njihova mišljenja, a zatim da uredi da mi neposredno podnose izveštaje, bilo radio-vezom ili preko kurira.

Josipa Lisac je rođena narodna pjevačica Stvarno je šteta što je zabavnu muziku odabrala Pošto jači glas od Toma Džonsa ima a bosanske Pjesme su kao stvorene za nju da je njih pjevala Bliže izvorniku ali sa odmakom zabavnog štiha Puno bi bolje prošla nego ovako kad zavija (Kali Juga)

Pa mislim si, jednog dana nije zgoreg da objavim recimo svoju autobiografiju pod naslovom: Dnevnik Džimba Džonsa Kako smo rušili Europu.

Tu je i veliki vrtoglavi voz, Indijane Džonsa i ponovo vriska ljudi iz dva vagona.

Kao da nitko nije mario da mu proturječi jer Vong se je brižno pojavljivao sa kavom a Roland je, slegnuvši ramenima, već puštao Waring ' s Pennsylvanians pa je iz užasne škripe dopirala tema kojoj se Oliveira divio, anonimna truba a zatim klavir, kroz dim izdrndanog fonografa i žalosnog snimka jeftinog orkestra kao iz nekog prepotoplja prije džeza, kao da je iz tih starih ploča, showboatsa i noći Storivila nastala univerzalna muzika ovog vijeka, nešto što ljude zbližava više i bolje od esperanta, UNESKA ili avio-kompanija, muzika dovoljno primitivna da dosegne univerzalnost a dovoljno dobra da otpočne vlastitu povijest s raskolima, odricanjima i herezama, sa svojim čarlstonom, svojim blek-botom, svojim šimijem, svojim fokstrotom, svojim stompom, svojim bluzom, ako već treba usvojiti razvrstavanja i odrednice, stil taj i taj, sving, bibap, kul, od romantizma do klasicizma i natrag, hot i misaoni džez, muzika-čovjek, muzika s poviješću, za razliku od isprazne životinjske muzike za ples, polka, valcer, argentinska samba, muzika zahvaljujući kojoj se ljudi upoznaju i zavole u Kopenhagenu kao i u Mendosi ili Keptaunu, muzika koja zbližava mladiće s pločama ispod pazuha, koja im nudi imena i melodije kao šifre da se upoznaju, udube i da budu manje usamljeni među kancelarijskim šefovima, u porodicama i gorkim ljubavima, muzika koja dopušta sva maštanja i sve ukuse, kolekciju afonskih ploča od 78 okreta sa Fredijem Kepardom ili Bankom Džonsonom, reakcionarnu ekskluzivnost Diksilenda, akademsku specijalnost Biksa Bajderbeka ili skok u veliku pustolovinu Teloniusa Manka, Horasa Silvera ili Teda Džonsa, kičaste pasaže Erola Garnera ili Arta Tajtuma, pokajanja i odbacivanja, ljubav prema malim stvarima, tajanstvene snimke pod pseudonimima i nazivima koje nameću diskografske kuće, ili trenutni hir, te čitavu tu subotnju masoneriju u jazbini kakvog podruma sa djevojkama koje više vole plesati uz Star Dust ili When your man is going to put you down, sa djevojkama koje blago i nježno mirišu na parfem, kožu i toplinu, sa curama koje u sitne sate puštaju da ih ljube kad zasvira The blues with a feeling, i tada se gotovo i ne pleše, samo se stoji i njiše, sve je mutno, prljavo, jadno i svaki bi mladić poželio da strgne one tople grudnjake dok ruke miluju leđa a djevojke drže poluotvorena usta i već se prepuštaju slatkoj strepnji i noći, tada se izdiže jedna truba i povaljuje ih umjesto svih muškaraca, uzima ih jednom vrućom frazom i obara ih ko pokošenu travu u naručje partnera, te nastaje trka u mjestu, skok u noćnu svježinu nad gradom, sve dok ih minuciozni klavir ne povrati, iznurene, pomirene sa sobom i još uvijek djevice do slijedeće subote, a sve to uz muziku koja zastrašuje punjene papige po ložama, one koji smatraju da ništa nije istina ako nema tiskanih programa i uputa, takav je život, a džez je kao ptica koja se seli, iseljava, useljava ili preseljava, ona je poprijekoskakačica, carinopobjegulja, nešto što teče i širi se, ove noći u Beču pjeva Ela Fidžerald, u Parizu Keni Klark otvara jednu cave a u Perpinjanu se praćakaju prsti Oskara Pitersona, dok je sveprisutni Sačmo svuda, kako ga je bog dao, u Birmingenu, Varšavi, Buenos Airesu, Ženevi, po cijelom svijetu, on je neizbježan, za nepovrjedivost tradicije, za jezik i folklor-to je jezik bez granica, uhoda zraka i vode, arhetipski oblik, nešto od ranije, odozdo, što miri Meksikance sa Norvežanima, Ruse sa Španjolcima, pripaja ih tamnom, središnjem i zaboravljenom ognju, nespretno i grubo, pa ih vraća iznevjerenom porijeklu, pokazuje im da je možda bilo i drugih putova i da onaj kojim su pošli nije jedini ni najbolji, ili pak da je možda ipak bilo i drugih putova, primamljivih da se njima krene, ali da nisu njima pošli ili su pošli polovično, da je čovjek uvijek nešto više od čovjeka i nešto manje od čovjeka, više od čovjeka jer sadrži ono što džez nagovještava, naznačuje pa i najavljuje, a manje od čovjeka jer je od te slobode napravio estetsku i moralnu igru, šahovsku tablu na kojoj je sebi namijenio da bude laufer ili konj, definiciju slobode kakva se uči po školama, baš po školama u kojima se nikada ništa ne nauči niti će ikada djecu učiti da savladaju prvi takt regtajma ili prvu frazu nekog bluza i tako dalje

Posle samoubilačkog pokolja (u kome je i američka CIA bila umešana želeći da eksperimentiše sa drogama u cilju kontrole uma) preko 900 zavedenih sledbenika sekte Džima Džonsa ' Gavrana ', verovatno agenta CIA, - ' Hram naroda ' u Gvajani novembra 1978. g., američka javnost je nešto opreznije počela da se odnosi prema Munu.

Neki od preživelih članova sekte nekoliko meseci kasnije podvrgli su sebe novom suicidu, pokazavši koliko su duboko od strane Džima Džonsa zavedeni; jedna majka je čak zaklala troje svoje dece.

S druge strane, britanski muslimanski aktivisti planiraju da 11. septembra zapale zastavu SAD ispred ambasade te zemlje, u znak protesta zbog namere pastora Terija Džonsa da istoga dana spali Kuran