Cilj je bio ubijanje palestinskih hrišćana u znak odmazde.

Svi koji o tome razmišljaju otvoreno znaju da je posrijedi religijski rat između većinskih sunitskih muslimana na jednoj strani i manjinskih alavita, šita, hrišćana na drugoj.

Kod pravoslavnih hrišćana se na Badnji dan sačuvao blagočestivi običaj da se ništa ne jede do prve večernje zvezde, koja podseća na pojavu zvezde na istoku, koja je objavila Rodjenje Gospoda našega Isusa Hrista.

A Bog je Otac samo onih ljudi koji veruju u Sina Božijeg i u sinovstvo. Koji se god odriče Sina, taj ni Oca nema, a ko priznaje Sina, taj ima i Oca (I Jn. 2, 23). Dakle, svi su ljudi stvorenja Božija i potencijalno sinovi Božiji. Ova razlika između hrišćana i nehrišćana, tj. između rođenih i stvorenih, mora se naročito isticati u naše vreme vulgarne propagande da su sve vere jednake, snižujući planinu u doline, a ne dižući doline u visinu planine, zaključuje vladika Nikolaj Velimirović.

Ako i uzmemo kao tačno da su kur an, biblija itd od boga, tj. da su Isus i Muhamed bili tumači božijih misli, tačno je i to da ta njihova tumačenja nisu bila namenjena nikakvim ni hrišćanima, ni muslimanima, jer u vreme njihovog tumačenja hrišćana, ni muslimana nije ni bilo.

Počelo je gonjenje hrišćana, njih hvataju, zatvaraju u strašne tamnice, a zatim ih u amfiteatrima predaju zverima da ih pojedu ili ih, obavivši ih nasmoljenim kučinama, pale tako da hrišćani predstavljaju živu buktinju.

Znamo da postoje i uslovi za jedinstvo hrišćana.

Od tih molitvoslovlja i pouka se gotovo ništa nije sačuvalo; samo u odlomcima iz kasnijih vremena nalazimo podatke da neke od naših molitava u Liturgiji ponavljaju pesme drevnih hrišćana.

U vreme gonjenja hrišćana od strane Dioklecijana, početkom IV veka, 303 godine, 20 000 nikodimijskih hrišćana je bilo spaljeno u hramu na sam praznik Hristovog Rodjenja.

Dakle, na čelu kompanije koja neretko preuzima prerogative Liturgijske zajednice hrišćana, i to ni manje ni više nego Pravoslavne, stoluje čovek koji ni sam nije u pravoslavnoj veri.

Ta dvojica hrišćana (Latina i Vizantinca) jasno su pokazala disproporciju moralnog odnosa prema kultu mrtvih i - kultu zamlje

U prilog ove moralne razlike, može da se navede još jedno poređenje dvojice prosvećenijih hrišćana - onih sa Parnasa "

Filipović ga, tako pogrešno shvaćenog, proširuje i na islam, a potom ga izjednačava s državom Božjom što je naziv koji sv. Augustin daje duhovnoj zajednici hrišćana, nebeskom Jerusalemu koji ne zauzima fizički prostor niti se može označiti na zemljopisnoj karti.

Hrišćana na sve strane, Hrvata, Srba i ostalih, a zaklaće komšiju, pa će reći - mi slavimo Božić, Uskrs, po ovom ili onom kalendaru.

O sveštena glavo, slavni Čudotvorče, Svetitelju Hristov Savo, prvoprestoniče Srpske zemlje, hranitelju i prosvetitelju, blagonadežni predstatelju svih hrišćana pred Gospodom, tebi pripadamo i molimo se: daj nam da budemo učesnici tvoje ljubavi prema Bogu i bližnjemu, kojom je duša tvoja ispunjena bila za života.

Ali ako se baštini " njihova nacionalna " borba zarad sultana kao nešto " bosansko i oslobodilačko " protiv " sunarodnika-hrišćana i jednojezičnika " onda mogu i tako reći, čisto u inat jer to je van pameti

Ali gresi hrišćana se spiraju krvlju Hristovom.

Ko su bili prvi gonitelji hrišćana?

Rimski carevi su zahtevali od hrišćana da se klanjaju mnogim bogovima, a i njima samim kao božanstvima.

To strašno gonjenje hrišćana trajalo je sve do sv. cara Konstantina koji je Milanskim ediktom proglasio slobodu hrišćanske vere (313 g.).

Ne samo pravoslavni, nego i velika većina nepravoslavnih hrišćana u svetu praktikuje krštenje novorođenčadi.

Deca pravoslavnih hrišćana krštavaju se, ne posle ispovedanja vere, nego u isčekivanju i predokušavanju vere.

U natpisima nad grobovima ranih hrišćana traže se od upokojenih njihove molitve, a to isto posvedočavaju i književni dokumenti, poput " Mučeništva Polikarpa ".

Ja nemam baš ništa protiv da postoje još par muslimana i par ateista koji će moderirati ovaj pdf, ali je to besmisleno raditi bez hrišćanina ili hrišćana, koji su upućeniji u problematiku.

To su učinili kasnije i milioni pravoslavnih hrišćana Vizantije, Sirije, Jermenije, Persije, Egipta, slovenskih i drugih naroda.

Na isti način u hrišćanskom paklu nema hrišćana - tamo u oganj dospevaju muhamedanci ili oni Davidove vere, dok se u Iblisovom islamskom mučilištu nalaze sve sami hrišćani i Jevreji, a nema nijednog Turčina ili Arapina. (...) Shvatite to kao veliko, vrhunsko upozorenje, gospodaru

Najviše žrtava mora biti kod nekatoličkih hrišćana

Kažemo naravno jer ni jedinstvo pravoslavnih ne dolazi samo po sebi, a još manje od nekakve savršenosti pravoslavnih hrišćana, već upravo iz savršenosti Gospoda Isusa Hrista koji je jedini Svet i jedini savršen i koji je glava Pravoslavnoj Crkvi a koja je telo Hristovo na zemlji.

Shodno tome, Sam Hristos je idealni primer moralnog savršenstva, Njegove zapovesti su celovit i savršeni izraz moralnih zahteva ljudske prirode, Njegova Crkva jeste društvo gde se postiže etičko dobro, a suština prirode hrišćana je u njihovom idealnom etičkom sistemu.

U vreme najžešćih borbi protiv hrišćana, asasini su brojali armiju od preko 50.000 ljudi.