Jovanović je svoju teatarsku vjeru u humanitet naprosto argumentirao probuđenim emocijama na sceni, gdje je Willy Loman u interpretaciji Mustafe Nadarevića postao junačko lice, gdje se jedna looserska sudbina za nas ukazala s probuđenim spektrom emocija kao jedinom istinitom potvrdom ljudskog života. Je li hrabrije ostati tu i zbrajati nule?, pita Willy duh svoja brata, koji je nekad bio idealni animal laborans, a danas je njegova vizija manekenska pojava s priručnika za uspješnu karijeru.

Drama je napisana kao psihoanalitička terapija u Freudovu kabinetu, gdje se sličnost mita i sna pojavljuje u svakoj scenskoj slici, u svakoj replici: Mi se već petnaest godina razgovaramo kao u snu. U njoj je iskazana teza o mitu kao o čovjeku koji je istovremeno vrlo uzvišen i vrlo prizeman kao što je to Willy Loman.

Jednako kao što se Shakespeareov Hamlet iskazivao svim psihofizičkim značajkama Laurencea Oliviera ili Vojnovićev Orsat poprimio umjetničku fizionomiju jednom Tonka Lonze, drugi put Rade Šerbedžije, tako je i Willy Loman postao naš mučenik dehumaniteta kapitalističkog poretka s jasnom fizionomijom Mustafe Nadarevića.

Sljedećih par godina provest će na broadwayskim daskama, uglavnom kao Willy Loman iz Smrti trgovačkog putnika, Arthura Millera, ali publika i kritika nisu imale većih pohvala.

Willy Loman je trgovački putnik koji nakon 36 godina rada dobiva otkaz te se nađe u velikoj krizi.

Willy Loman, žrtva američkog sna o uspjehu, trgovački je putnik koji u 63. godini života, nakon 36 godina rada dobije otkaz.

I Willy Loman je u svojoj tragicnosti komican