Istraživanja su pokazala da beta-čestice imaju puno manju sposobnost ionizacije plinova od alfa-čestica, ali su im dometi puno veći, i do nekoliko metara (alfa-čestice imaju domet nekoliko centimetara).

Zakoni čuvanja energije i količine gibanja definiraju i kutove čestica, pa se detekcijom alfa čestice točno zna smjer u kojem je otišao pridruženi neutron.

Takvi materijali sporo se raspadaju emitirajući alfa čestice i relativno su male važnosti.

Ukoliko udahnemo radioaktivni materijal onda on izuzetno snažno djeluje na tkivo jer onda mogu djelovati i alfa čestice ako ih materijal proizvodi kao i beta čestice.

Konačno, tu je i p - 9 Be reakcija, koja ne samo da se teško održava, već se 9 Be može lako navesti na dijeljenje u dvije alfa čestice i neutron.

Ionizirajuće zračenje izazvano nukelarnom eksplozijom sačinjavaju neutroni, gama zrake, alfa čestice i elektroni koji se gibaju ekstremno velikim brzinama.

Usporavaju se ionizacijom. 3. Alfa čestice i protoni koji su takodjer nastali kao produkt raspada nestabilnih jezgri izotopa ili pak u akceleratorima, takodjer gube energiju ionizacijom na putu svog usporavanja u tvari.

Kvantni tunel Iz mnogih jezgara izlijeću alfa-čestice.

Upravo to bi mogao biti model i za bijeg zarobljene alfa-čestice iz jezgre roditeljice kroz električno brdo.

Americij 241 je radioaktivni materijal koji se pri tome koristi, a on emitira alfa čestice i niskoenergetske gama zrake.

Alfa čestice se apsorbiraju unutar kućišta dojavljivača, dok se većina gama zraka širi u okolni prostor.

Alfa čestice kolidiraju sa zrakom u ionizacijskoj komori gdje se stvaraju električki nabijene čestice - ioni.

Alfa čestice zbog svog pozitivnog naboja privlače slobodne elektrone i tako smanjuju statički naboj.

Raspadanjem tih elemenata nastaje plin RADON koji se isparava u zraku i tada emitira ALFA čestice.

Većina helija na Zemlji posljedica je uhvata elektrona od strane alfa-čestice nastale radioaktivnim raspadom.

No, kako se alfa čestice vrlo lako zaustavljaju, lako se i zaštititi od njih jer i kod otvorenih izvora budu zaustavljeni u potpunosti u nekoliko cm zraka.

Tek su Ernest Rutherford i Hans Geiger dokazali da su alfa-čestice jezgre atoma helija.

On je radni plin brojača i preko 10 B 1 n = 7 Li 4 He reakcije stvara nabijene čestice (ione litija i alfa čestice).

Naprimjer: polonij-210 ima 126 neutrona i 84 protona što je omjer od 1.50 naprema 1. Nakon radioaktivnog raspada emitiranjem alfa čestice, omjer postaje 124 neutrona naprema 82 protona ili 1.51 naprema 1. Budući da broj protona u jezgri određuje element, polonij-210 nakon emisije alfa čestice postaje olovo-206 koji je stabilan element.

Raspada se uz emisiju alfa-čestica, a kako se skoro sve alfa čestice zaustavljaju na zidovima posude, dajući energiju, polonij se koristi za izradu termoelektričnih nuklearnih baterija.

1908. su Rutherford i Hans Geiger mjerenjem utvrdili da alfa-čestice imaju dvostruki električni naboj, a da im je masa jednaka četverostrukoj masi atoma vodika.

Iz toga je Rutherford zaključio da su alfa-čestice ustvari ioni helija ili samo atomska jezgra helija.

Na osnovu skretanja u magnetskom polju, utvrdeno je da alfa-čestice imaju pozitivni električni naboj, a beta-čestice negativan električni naboj.

Ima vrijeme poluraspada 24 100 godina, što znači da se svake sekunde raspadne 11,5 10 12 atoma plutonija-239, oslobađajuci alfa-čestice s energijom 5,157 MeV, što je količina snage od 9,68 W.

Najčešća kinetička energija alfa-čestice je 5 M eV, odnosno brzina 15 000 km/s.

Ukupan spin alfa-čestice je nula, pa je ona bozon.

Braggova krivulja prikazuje broj ionizacijskih parova koje stvaraju alfa-čestice na raznim udaljenostima od izvora.

Budući da polumjer atomske jezgre iznosi oko 10 - 15 m, a brzina alfa-čestice koja se u njemu kreće iznosi oko 10 6 m/s, izlazi da alfa-čestica dolazi do vanjske površine približno 10 6/10 - 15 = 10 21 puta u sekundi, odnosno da ona pobjegne iz jezgre nakon 10 21 pokušaja.

Brzina alfa čestice u zraku je otprilike jedna dvadesetina brzine svjetlosti.

Onaj Sunčev " magnetni oblak " čija je granica heliopauza bi vjerojatno bio s lakoćom probijen, a snažno zračenje, kako elektromagnetsko cijelog spektra, tako i čestično (protoni, neutroni, elektroni, deuteroni, alfa-čestice, itd.) bi vjerojatno ušlo u jako međudjelovanje i sa Zemljinim magnetskim poljem.