Inzulinska rezistencija i gubitak gustoće kostiju neki su od opasnih posljedica pretjerano dugog sjedenja.

Tip 1 šećerne bolesti nastaje zbog nemogućnosti gušterače da proizvede inzulin, a tip 2 povezan je sa stanjem koje se naziva inzulinska rezistencija.

žene kojima je dijagnosticiran sindrom policističnih jajnika često pate od rezistencije na inzulin i imaju viši rizik za dijabetes tipa 2 i kardiovaskularne bolesti, a pokazalo se kako su inzulinska rezistencija i dijabetes povezani s neredovitim ovulacijama.

Eh da, ako je u igri i inzulinska rezistencija onda je sve skupa puno kompliciranije.

Moja kći ima 40 godina, dijagnosticirana joj je inzulinska rezistencija i za to pije lijek, zatim struma miješana, pije 25 micrograma euthiroxa, te u zadnje vrijeme je jako pala u depresiju i dobila lijek elicea koji pije cca. 14 dana.

Prilikom pripreme za terapiju, rađena mi je kompletna krvna slika, sve je bilo u redu, osim povišenog TSH, z a koji pijem terapiju, Euthyrox, te je sad u granicama normale i inzulinska rezistencija, za koju mi je propisan Siofor, iako ga po preporuci svog primarnog liječnika, ne pijem.

Jedna od najvažnijih posljedica pretilosti je inzulinska rezistencija, odnosno slabiji odgovor stanica tkiva na inzulin, hormon koji kontrolira razinu šećera u krvi.

Inzulinska rezistencija i bolesti krvožilnog sustava.

Inzulinska rezistencija je, uz mogući razvoj dijabetesa tipa 2, istovremeno glavni uzrok bolesti krvožilnog sustava sa svim njihovim teškim posljedicama, kao što su srčani i moždani udar.

Inzulinska rezistencija i metabolički sindrom Kalorijski prevelik unos hrane u organizam, posebice ugljikohidrata s visokim glikemičkim indeksom (kao što su rafinirani i koncentrirani proizvodi od žitarica, krumpir i šećer, tj. koncentrirani škrob i šećer), brzo podiže razinu glukoze (šećera) u krvi.

Često se inzulinska rezistencija, s povećanim sadržajem inzulina i masnoća u krvi te povećanom tjelesnom masom (debljinom), naziva i« sindromom inzulinske rezistencije », koji u relativno visokom postotku (ovisno o genetskoj predispoziciji čovjeka) nakon duljeg vremena dovodi do razvoja šećerne bolesti (dijabetes tipa 2).

Inzulinska rezistencija jetre, također, posredno utječe i na funkciju tiroidne žlijezde, kod koje izaziva poremećaj njenih hormona, a koji, između ostalog, djeluju nepovoljno i na srčanožilne bolesti.

Inzulinska rezistencija nastaje kao rezultat smanjene osjetljivosti perifernih ciljnih tkiva, jetre, mišića i masnog tkiva na inzulinsku stimulaciju.

To nas može dovesti do novih terapijskih ciljeva vezanih za prijenos inzulinskog signala, kao i novih načina liječenja različitih i brojnih bolesti modernog društva, kojima je u osnovi zajednička upravo inzulinska rezistencija.

Inzulinska rezistencija je neovisna o samoj debljini, odnosno utvrđena je i u populaciji mršavih kao i pretilih PCOS pacijentica, ali je naglašenija s porastom tjelesne težine.

Istraživani parametri bili su dob, bračni status, nivo obrazovanja, zaposlenje, indeks tjelesne mase, opseg abdomena, hirzutizam (mjeren modificiranom Ferriman-Galwey skalom), akne, akantosis nigrikans, nivo testosterona i inzulinska rezistencija (omjer glukoze i inzulina natašte manji od 4.5).

Nisi jedina kojoj se to događalo, uzrok je inzulinska rezistencija koja se jako poveća u trećem tromjesečju trudnoće kod nekih trudnica.

No, najvažniji rizični čimbenici zasigurno su fizička neaktivnost, debljina i inzulinska rezistencija.

U slučaju dijabetesa tipa 2 prvo se događa inzulinska rezistencija.

Inzulinska rezistencija znači da je brava na stanicama u organizmu pokvarena i ključ ne može otvoriti prolaz.

Najčešći uzrok PCOS-a je inzulinska rezistencija što znači da tijelo proizvodi povišene količine inzulina, ali je njegov učinak nedostatan.

Inzulinska rezistencija i hiperinzulinemija mogu se pojaviti i kod pretilih ali i kod žena normalne težine koje imaju PCOS.

Prvi je smanjenje inzulinskih receptora u stanicama i nemogućnost inzulina da transportira glukozu u stanice (inzulinska rezistencija), i to naročito u stanicama masnog tkiva, jetre, skeletnih mišića.

Inzulinska rezistencija remeti normalan ulazak glukoze u stanice, a utiče i na povećano stvaranje glukoze u jetri.

Inzulinska rezistencija je dijelom genetski poremećaj, ali i vanjski čimbenici, kao što su debljina, povećana koncentracija slobodnih masnih kiselina u krvi, smanjena tjelesna aktivnost, starija životna dob... doprinose njezinom razvoju.

Kako u stanicama i dalje postoji inzulinska rezistencija, tako proces dalje ide u krug sa sve većim lučenjem inzulina, gušterača se vremenom iscrpljuje i lučenje inzulina se smanjuje, što u konačnici ima nastanak šećerne bolesti.

Reaven je naglasio da pod dislipidemijom podrazumijeva povišenje razine triglicerida i LDL-kolesterola te sniženje razine HDL-kolesterola i uporno smatra da inzulinska rezistencija nije poseban metabolički poremećaj, pa zato ustraje na nazivu sindrom X i bori se protiv naziva metabolički sindrom, koji je uvriježen u Europi.

Inzulinska rezistencija fizičko je stanje u kojemu prirodni hormon inzulin postaje neučinkovit u reguliranju razine šećera u krvi, što dovodi do niza često teških zdravstvenih problema, od kojih je najpoznatiji dijabetes tipa 2.

Osim tih izravnih učinaka promijenjene hormonske ravnoteže i tkivnog odgovora, postoje i druge bolesti kojima su osobe sa sindromom policističnih jajnika sklonije tijekom života, a to su: inzulinska rezistencija; šećerna bolest; poremećaj razine i odnosa lipida u krvi (kolesterol i druge masnoće); bolesti krvožilnog sustava; rak endometrija (sluznice maternice).

Druge vrste pretraga provode se neposrednim mjerenjem razine inzulina i glukoze u krvi natašte, kako bi se utvrdila moguća inzulinska rezistencija, pa možda već i sam početak šećerne bolesti.