zvȗčan prid. <odr. -čnī>

DEFINICIJA

1. a. koji jako i jasno zvuči, koji odzvanja, koji jasno odjekuje; zvonak b. koji se artikulira uz titranje glasnica
2. pren. koji je na glasu; čuven (o imenu osobe), glasovit, poznat
3. b>odr. (+ potenc.) term. koji se odnosi na zvuk [zvučni krak; zvučna kuka; zvučna kutija; zvučna stijena]

SINTAGMA

zvučni film film koji ima zvuk; ton film, opr. nijemi film, v. nijem ;
zvučni glas fon. vrsta glasa koji nastaje titranjem glasnica prolaskom zračne struje (b, d, g itd.); zvučnik, sonant, opr. bezvučni glas, v. bezvučan ;
zvučni udar jaki prasak koji se čuje od zvučnog vala kada zrakoplov probije zvučni zid, tj. leti brzinom većom od brzine zvuka;
zvučni val fiz. horizontalno progresivno titranje u elastičnom mediju kojim se prenosi zvuk;
zvučni zid fiz. nagli veliki porast aerodinamičkog otpora kretanju tijela pri brzinama koje se približuju brzini zvuka

ETIMOLOGIJA

vidi zvuk

PRIMJERI U REČENICAMA