Brojna istraživanja dovela su u vezu širi obujam struka s različitim upalnim stanjima te bolestima poput inzulinske rezistencije, dijabetesa tip 2, povišene razine kolesterola u krvi i bolesti srca.

Znanje o vrijednostima GI može nam pomoći u kontroli razine glukoze u krvi, što može biti dobra strategija prevencije bolesti srca, povišene razine kolesterola, inzulinske rezistencije i dijabetesa tip II, te debljine.

Može povećati rizik visokog kolesterola u krvi, visokog tlaka i inzulinske rezistencije, što može dovesti do dijabetesa tip 2. Ovi faktori čine povećani rizik obolijevanja od srčanih bolesti i infarkta, moždanog i srčanog.

Zdravstveni problemi poput povišene razine kolesterola i triglicerida te dijabetesa i inzulinske rezistencije (kao ranog indikatora dijabetesa tipa 2), mogu kod muškaraca utjecati na pojavu impotencije koja pak utječe na smanjenje seksualne želje.

U časopisu Nature Medicine objavljeni su rezultati istraživanja koji pokazuju da prilikom manjka proteina TRIP-Br2 dolazi do bržeg sagorijevanja masnoća u organizmu te na taj način do prevencije pretilosti i inzulinske rezistencije.

S tanice u visceralnom, ili trbušnom masnom tkivu adipociti, za razliku od drugih masnih stanica npr. na bokovima, luče neke tvari koje se nazivaju infalmatorni citokini koji pogoršavaju stanje inzulinske rezistencije.

Kao dodatna posljedica inzulinske rezistencije javlja se: SMANJENJE UNOSA MAGNEZIJA u stanice, što djeluje na živčani sustav, a preko njega na mnoga tkiva, sužava krvne žile i povećava krvni tlak, SMANJENJE UNOSA KALCIJA u stanice koje dovodi do moguće aritmije srca, ZADRŽAVANJE NATRIJA U ORGANIZMU što povećava krvni tlak, SNAŽNO DJELOVANJE NA SIMPATIČKI ŽIVČANI SUSTAV KOJE MOŽE IZAZVATI grčenje i suženje arterija, a time povećanje krvnog tlaka i moguć srčani udar, PROLIFERACIJA STANICA ARTERIJA s razvojem upalnih procesa, što izaziva aterosklerozu, plak i začepljivanje arterija.

Ta skupina manifestacija bolesti srca i krvožilnog sustava zajedno sa« sindromom inzulinske rezistencije »ponekad se naziva i« SINDROMOM X »ili« METABOLIČKIM SINDROMOM »

Masne stanice najslabije djeluju na smanjivanje inzulinskih receptora, pa se, kao vanjska manifestacija inzulinske rezistencije najčešće javlja povećana debljina i masa.

Unutarnja je manifestacija inzulinske rezistencije stvaranje povećanih masnoća u krvi, koje prelaze normalne vrijednosti (trigliceridi i« loš »kolesterol - LDL), te smanjivanje korisnih masnoća u krvi (« dobar »kolesterol - HDL).

Često se inzulinska rezistencija, s povećanim sadržajem inzulina i masnoća u krvi te povećanom tjelesnom masom (debljinom), naziva i« sindromom inzulinske rezistencije », koji u relativno visokom postotku (ovisno o genetskoj predispoziciji čovjeka) nakon duljeg vremena dovodi do razvoja šećerne bolesti (dijabetes tipa 2).

No, visok sadržaj hormona inzulina u krvi (prva razina hormonalnog poremećaja između antagonističkih hormona inzulina i glukagona) nema samo to opisano djelovanje, uzrokujući« sindrom inzulinske rezistencije », nego ima i bitan utjecaj na cjelokupno funkcioniranje organizma, jer inhibira (sprječava) stvaranje čitavog spektra neophodnih skupina korisnih parakrinih hormona iz skupina prostaciklina, prostaglandina, tromboksana, leukotriena i lipoksina, koji se stvaraju iz dihomo-gama linolenske (DGLA) i eikozapentaenske masne kiseline (EPA), a istovremeno potiče stvaranje skupine hormona suprotnog djelovanja iz arahidonske masne kiseline (AA), čime izaziva izuzetno ozbiljan hormonalni poremećaj u ravnoteži antagonističkih parakrinih hormona.

Kod pojave inzulinske rezistencije smanjuje se i unos magnezija i kalcija u stanice, koji se onda izlučuju iz organizma putem mokraće.

Blokada transfera energije nastaje zbog smanjenja signala neurotransmitera (neuropeptida) za potreban transfer, ili zbog smanjenja broja inzulinskih receptora, pa se uspostavlja stanje inzulinske rezistencije (neosjetljivosti na inzulin), prvenstveno jetrenog i mišićnog tkiva.

Zbog pojave inzulinske rezistencije, gušterača mora sve više podizati razinu inzulina u krvi, kako bi putem povećane količine nadoknadila slabu učinkovitost inzulina u transferu energije.

Za sva ova tri oblika se smatra da su posljedica inzulinske rezistencije, a BMI (index tjelesne mase) u korelaciji sa stupnjem jetrenog oštećenja.

Iako je važna genetska osnova u nastanku inzulinske rezistencije najčešći su uzroci određeni vanjski čimbenici kao što je neadekvatna prehrana, bioaktivne tvari koje luče masne stanice kod pretilosti i hormoni.

U našim istraživanjima ispitati ćemo aktivaciju različitih PKC izoformi u primarnoj kulturi jetrenih stanica dobivenih iz štakora koristeći se s tri etiološka modela inzulinske rezistencije: visoko-masnom prehranom, sindromom policističnih ovarija (PCOS) i adipocitokinima, koje luče masne stanice.

Vrlo je važno otkriti stanične mehanizme inzulinske rezistencije.

Dodatni uvid u dubinu poremećaja bio je dokaz ovisnosti stvaranja androgena o razini LH u krvi, a još jedna važnija spoznaja bila je otkriće povezanosti ovarijske androgenemije i različitih uzroka inzulinske rezistencije te time i veza između PCOS, hiperandrogenemije i hiperinzulinemije.

Dijabetes tipa 2 Uzimanje mlijeka smanjuje vjerojatnost nastanka inzulinske rezistencije, što je glavni uzrok razvoja dijabetesa tipa 2. Veliko nacionalno istraživanje u Americi pokazalo je da pretilim osobama koje su unosile jednu ili nijednu jedinicu serviranja mlijeka dnevno prijeti 70 % veća vjerojatnost razvoja sindroma inzulinske rezistencije.

Svaka jedinica serviranja mlijeka nosi 21 % manju vjerojatnost razvoja inzulinske rezistencije.

Tip 2 šećerne bolesti ranije se nazivao starački ili inzulin neovisni dijabetes, a nastaje zbog inzulinske rezistencije, stanja u kojem postoji poremećaj u djelovanju inzulina u tkivima, ali također može biti udruženo i sa poremećajem u izlučivanju inzulina I predstavlja najčešći oblik bolesti (oko 90 % oboljelih).

PCOS pacijentice imaju veću učestalost i izraženost inzulinske rezistencije i posljedične hiperinzulinemije u usporedbi sa zdravom populacijom iste životne dobi i težine.

Postojanje inzulinske rezistencije posebice među pretilim PCOS pacijenticama predstavlja nadalje rizik za razvoj kardiovaskularnih bolesti i dijabetesa tipa II.

OGTT, temeljni test određivanja poremećene tolerancije na glukozu i dijabetes kako u trudnoći tako i izvan nje, također se može iskoristiti i za utvrđivanje inzulinske rezistencije.

- Hormonalnim poremećajem u ravnoteži endokrinih hormona inzulina i glukagona, koji je posljedica načina života (neuravnotežene prehrane, slabe tjelesne aktivnosti i stresnog načina života), dolazi do inzulinske rezistencije organizma s povišenom razinom inzulina, koja igra višestruko nepovoljnu ulogu u organizmu.

- Teški tjelesni napori dovode u anaerobnim uvjetima (posebno uz prisustvo inzulinske rezistencije) do propadanja brojnih stanica mišićnog tkiva (tzv. muskulfiber), koje se onda obnavljaju aktiviranjem hormona rasta, ako on nije onemogućen visokom razinom inzulina.

Osim promjene prehrane, neophodno je u osobnu terapiju uključiti i tjelesnu aktivnost za smanjenje inzulinske rezistencije te metode opuštanja kod ljudi izloženih stalnom i dugotrajnom stresu.

Hipoadiponektinemija je nađena u stanjima inzulinske rezistencije i ona je marker za nastanak DM tipa-2. Cilj istraživanja je pronaći uzrok ubrzanom rastu fetusa (> 90 percentile) u dijabetičnih trudnica (DM tipa-1, tipa-2 i trudnica s GDM) s dobrom metaboličkom kontrolom (uredan dnevni profil GUK-a i normalne vrijednosti HbA1c